Τα Χανιά είναι παραλιακή πόλη της βορειοδυτικής Κρήτης, ένας από τους σημαντικότερους λιμένες της Κρήτης και πρωτεύουσατου νομού Χανίων. Καταλαμβάνει έκταση περίπου δεκατριών τετραγωνικών χιλιομέτρων και, σύμφωνα με την απογραφή του 2001, έχει πληθυσμό 55.838 κατοίκων και αποτελεί τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του νησιού μετά το Ηράκλειο. Υπήρξε σημαντική μινωικήπόλη και έχει ταυτισθεί με την αρχαία Κυδωνία.
ΜΈΡΗ ΣΤΑ ΧΑΝΙΆ!!!
Αγία Ρουμέλη!!!
Αγία Ρουμέλη είναι παραθαλάσσιος οικισμός στη νοτιοδυτική Κρήτη. Υπάγεται διοικητικά στο δήμο Σφακίων του νομού Χανίων. Αποτελεί δημοφιλή τουριστικό προορισμό καθώς πάνω από το χωριό βρίσκεται η μία πρόσβαση του φαραγγιού της Σαμαριάς, του μεγαλύτερου φαραγγιού στην Ελλάδα και ενός από τα μεγαλύτερα στην Ευρώπη με μήκος 18 χιλιομέτρων. Η Αγία Ρουμέλη διαθέτει μια μεγάλη παραλία ενώ η πρόσβαση είναι εφικτή μόνο με πλοίο από τη Χώρα Σφακίων, μέσω του Λουτρού, καθώς το χωριό δεν διαθέτει οδική πρόσβαση με τον υπόλοιπο νομό.Τον Νοέμβριο του 1866 κατέφυγε στην Αγία Ρουμέλη η Επαναστατική Συνέλευση της Κρήτης, αναγκάστηκε όμως να εγκαταλείψει το χωριό εξαιτίας της επίθεσης των Τούρκων.
Αγία Ρουμέλη είναι παραθαλάσσιος οικισμός στη νοτιοδυτική Κρήτη. Υπάγεται διοικητικά στο δήμο Σφακίων του νομού Χανίων. Αποτελεί δημοφιλή τουριστικό προορισμό καθώς πάνω από το χωριό βρίσκεται η μία πρόσβαση του φαραγγιού της Σαμαριάς, του μεγαλύτερου φαραγγιού στην Ελλάδα και ενός από τα μεγαλύτερα στην Ευρώπη με μήκος 18 χιλιομέτρων. Η Αγία Ρουμέλη διαθέτει μια μεγάλη παραλία ενώ η πρόσβαση είναι εφικτή μόνο με πλοίο από τη Χώρα Σφακίων, μέσω του Λουτρού, καθώς το χωριό δεν διαθέτει οδική πρόσβαση με τον υπόλοιπο νομό.Τον Νοέμβριο του 1866 κατέφυγε στην Αγία Ρουμέλη η Επαναστατική Συνέλευση της Κρήτης, αναγκάστηκε όμως να εγκαταλείψει το χωριό εξαιτίας της επίθεσης των Τούρκων.
Πλατανιάς!!!
Ο Πλατανιάς είναι ένας παραθαλάσσιος οικισμός του νομού Χανιών, που βρίσκεται 18 χιλιόμετρα δυτικά των Χανίων. Βρίσκεται σε μία από πιο τουριστικές παραλιακές ζώνες της Κρήτης και μαζί με τη γειτονική Αγία Μαρίνα διαθέτει πολυάριθμα τουριστικά καταλύματα. Ανήκει διοικητικά στον Δήμο Πλατανιά, έδρα του οποίου είναι το χωριό Γεράνι, 4 χιλιόμετρα ανατολικά του Πλατανιά. Ο πληθυσμός του Πλατανιά είναι 744 κάτοικοι σύμφωνα με την απογραφή του 2001. Ακριβώς απέναντι από τον οικισμό υπάρχει η νησίδα των Αγίων Θεοδώρων.
Ιστορικά στοιχεία
Αρχικά ο Πλατανιάς βρισκόταν γύρω από την κορυφή του λόφου πάνω από την παραλία. Αναφέρεται για πρώτη φορά το 1577 σε βενετικό έγγραφο ως πύργος Πλατανέα. Την περίοδο της Τουρκοκρατίας στον λόφο είχε κατασκευαστεί φρούριο για να χρησιμεύσει κυρίως ως παρατηρητήριο. Τα νεότερα χρόνια άρχισε η ανάπτυξη του παραλιακού οικισμού που επιταχύνθηκε με την εμφάνιση του τουρισμού. Ο παραλιακός οικισμός αναφέρεται ως Κάτω Πλατανιάς ή Νέος Πλατανιάς και ο οικισμός στον λόφο ως Άνω Πλατανιάς ή Παλαιός Πλατανιάς.
Ο Πλατανιάς είναι ένας παραθαλάσσιος οικισμός του νομού Χανιών, που βρίσκεται 18 χιλιόμετρα δυτικά των Χανίων. Βρίσκεται σε μία από πιο τουριστικές παραλιακές ζώνες της Κρήτης και μαζί με τη γειτονική Αγία Μαρίνα διαθέτει πολυάριθμα τουριστικά καταλύματα. Ανήκει διοικητικά στον Δήμο Πλατανιά, έδρα του οποίου είναι το χωριό Γεράνι, 4 χιλιόμετρα ανατολικά του Πλατανιά. Ο πληθυσμός του Πλατανιά είναι 744 κάτοικοι σύμφωνα με την απογραφή του 2001. Ακριβώς απέναντι από τον οικισμό υπάρχει η νησίδα των Αγίων Θεοδώρων.
Ιστορικά στοιχεία
Αρχικά ο Πλατανιάς βρισκόταν γύρω από την κορυφή του λόφου πάνω από την παραλία. Αναφέρεται για πρώτη φορά το 1577 σε βενετικό έγγραφο ως πύργος Πλατανέα. Την περίοδο της Τουρκοκρατίας στον λόφο είχε κατασκευαστεί φρούριο για να χρησιμεύσει κυρίως ως παρατηρητήριο. Τα νεότερα χρόνια άρχισε η ανάπτυξη του παραλιακού οικισμού που επιταχύνθηκε με την εμφάνιση του τουρισμού. Ο παραλιακός οικισμός αναφέρεται ως Κάτω Πλατανιάς ή Νέος Πλατανιάς και ο οικισμός στον λόφο ως Άνω Πλατανιάς ή Παλαιός Πλατανιάς.
Φαλάσαρνα!!!
Φαλάσαρνα είναι μια αρχαία ελληνική πόλη-λιμάνι στη βορειοδυτική ακτή της Κρήτης .Οι ορατό ερείπια της πόλης χτίστηκαν γύρω από το 333 π.Χ. και περιλαμβάνουν διάφορες πύργους επιβολή ψαμμίτη και προμαχώνες, με εκατοντάδες μέτρα των τειχών προστασίας της πόλης, και ένα κλειστό λιμάνι, που σημαίνει λιμάνι προστατεύεται από όλες τις πλευρές από τα τείχη της πόλης. Το λιμάνι είναι δακτυλιώθηκε από τα κρηπιδώματα ελλιμενισμού πέτρα με πέτρες, και συνδέεται με τη θάλασσα με δύο τεχνητά κανάλια. Στα αξιοσημείωτα ευρήματα στην περιοχή του λιμανιού περιλαμβάνουν δημόσιους δρόμους, πηγάδια, αποθήκες, ένα βωμό, και τα λουτρά. Οι περισσότερες από αυτές τις δομές αποκαλύφθηκαν μετά από ανασκαφές που ξεκίνησαν το 1986 και συνεχίζονται.Υπάρχει επίσης μια ακρόπολη , χτισμένη πάνω σε ένα ακρωτήρι που υψώνεται 90 μέτρα πάνω από το λιμάνι και προεξέχει στη θάλασσα. Η ακρόπολη έχει πολλά ερείπια, συμπεριλαμβανομένου ενός ναού αφιερωμένου στη θεά, οχυρωματικών πύργων, στέρνες, πηγάδια, και παρατηρητήρια που θα μπορούσαν να έχουν χρησιμοποιηθεί για τη φύλαξη θαλασσίων οδών.Σήμερα Φαλάσαρνα είναι μια γεωργική έκταση και τουριστικό αξιοθέατο.Η κοιλάδα είναι γεμάτη με ελαιώνες και θερμοκήπια καλλιεργώντας κυρίως ντομάτες? υπάρχουν επίσης διάσπαρτα οικογενειακά ξενοδοχεία και εστιατόρια. Η θάλασσα έχει μεγάλες αμμώδεις παραλίες και κρυστάλλινα νερά που είναι δημοφιλής τόσο με τους κατοίκους της επαρχίας Χανίων και επισκέπτες από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Η παραλία της Φαλάσαρνας ψηφίστηκε, στο CNN δημοσκόπηση, ανάμεσα στα 100 καλύτερα παραλίες του κόσμου.
Φαλάσαρνα είναι μια αρχαία ελληνική πόλη-λιμάνι στη βορειοδυτική ακτή της Κρήτης .Οι ορατό ερείπια της πόλης χτίστηκαν γύρω από το 333 π.Χ. και περιλαμβάνουν διάφορες πύργους επιβολή ψαμμίτη και προμαχώνες, με εκατοντάδες μέτρα των τειχών προστασίας της πόλης, και ένα κλειστό λιμάνι, που σημαίνει λιμάνι προστατεύεται από όλες τις πλευρές από τα τείχη της πόλης. Το λιμάνι είναι δακτυλιώθηκε από τα κρηπιδώματα ελλιμενισμού πέτρα με πέτρες, και συνδέεται με τη θάλασσα με δύο τεχνητά κανάλια. Στα αξιοσημείωτα ευρήματα στην περιοχή του λιμανιού περιλαμβάνουν δημόσιους δρόμους, πηγάδια, αποθήκες, ένα βωμό, και τα λουτρά. Οι περισσότερες από αυτές τις δομές αποκαλύφθηκαν μετά από ανασκαφές που ξεκίνησαν το 1986 και συνεχίζονται.Υπάρχει επίσης μια ακρόπολη , χτισμένη πάνω σε ένα ακρωτήρι που υψώνεται 90 μέτρα πάνω από το λιμάνι και προεξέχει στη θάλασσα. Η ακρόπολη έχει πολλά ερείπια, συμπεριλαμβανομένου ενός ναού αφιερωμένου στη θεά, οχυρωματικών πύργων, στέρνες, πηγάδια, και παρατηρητήρια που θα μπορούσαν να έχουν χρησιμοποιηθεί για τη φύλαξη θαλασσίων οδών.Σήμερα Φαλάσαρνα είναι μια γεωργική έκταση και τουριστικό αξιοθέατο.Η κοιλάδα είναι γεμάτη με ελαιώνες και θερμοκήπια καλλιεργώντας κυρίως ντομάτες? υπάρχουν επίσης διάσπαρτα οικογενειακά ξενοδοχεία και εστιατόρια. Η θάλασσα έχει μεγάλες αμμώδεις παραλίες και κρυστάλλινα νερά που είναι δημοφιλής τόσο με τους κατοίκους της επαρχίας Χανίων και επισκέπτες από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Η παραλία της Φαλάσαρνας ψηφίστηκε, στο CNN δημοσκόπηση, ανάμεσα στα 100 καλύτερα παραλίες του κόσμου.
Γραμβούσα!!!
Γραμβούσα (από τα ιταλικά Garabusa ή Grabusa) είναι όνομα δύο μικρών νησιών της Κρήτης. Τα δύο νησιά (Ήμερη Γραμβούσα και Άγρια Γραμβούσα) βρίσκονται στο βορειοδυτικό τμήμα του Νομού Χανίων. Διοικητικά υπάγονται στο δήμο Κισσάμου.Με το ίδιο όνομα υπάρχει νησίδα και στην Αμοργό, στα βόρεια του δυτικού της άκρου.
Το νησί της Γραμβούσας αναφέρεται σ' ένα τραγούδι:
"Στης Γραμβούσας τ' ακρωτήρι
εγλεντούσα μια φορά
,μ' έναν κρητικό ψαρά.
Μ' ένα γέρο καπετάνιο
πού είχε βάρκα τη Χαρά
στης Γραμβούσας τα νερά"
Γραμβούσα (από τα ιταλικά Garabusa ή Grabusa) είναι όνομα δύο μικρών νησιών της Κρήτης. Τα δύο νησιά (Ήμερη Γραμβούσα και Άγρια Γραμβούσα) βρίσκονται στο βορειοδυτικό τμήμα του Νομού Χανίων. Διοικητικά υπάγονται στο δήμο Κισσάμου.Με το ίδιο όνομα υπάρχει νησίδα και στην Αμοργό, στα βόρεια του δυτικού της άκρου.
Το νησί της Γραμβούσας αναφέρεται σ' ένα τραγούδι:
"Στης Γραμβούσας τ' ακρωτήρι
εγλεντούσα μια φορά
,μ' έναν κρητικό ψαρά.
Μ' ένα γέρο καπετάνιο
πού είχε βάρκα τη Χαρά
στης Γραμβούσας τα νερά"
Ελαφονήσι!!!
Το Ελαφονήσι είναι ένα μικρό νησάκι στην νοτιοδυτική πλευρά της Κρήτης στο νομό Χανίων. Στο νησί μπορεί να φτάσει κανείς περπατώντας καθώς βρίσκεται πολύ κοντά στις ακτές και τα νερά είναι αρκετά ρηχά, κυρίως το καλοκαίρι. Το νησί αποτελεί δημοφιλή τουριστικό προορισμό, ενώ προστατεύεται από συνθήκη, λόγω του ιδιαίτερου φυσικού περιβάλλοντος.
Ναυάγιο του "Ιμπερατρίξ"
Στο νησί βρίσκεται ένας μεγάλος ξύλινος σταυρός εις ανάμνησιν του ναυαγίου του αυστριακού πλοίου Ιμπερατρίς (Imperatrice), που βυθίστηκε το Φεβρουάριου του 1907. Οι επιβάτες-θύματα του πλοίου ετάφησαν στον νησί. Το ναυάγιο βρίσκεται ακόμη στο νησί. Για την αποφυγή ναυαγίων είχε κατασκευαστεί φάρος στο νησί, αλλά καταστράφηκε από γερμανικά στρατεύματα κατοχής στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Το Ελαφονήσι είναι ένα μικρό νησάκι στην νοτιοδυτική πλευρά της Κρήτης στο νομό Χανίων. Στο νησί μπορεί να φτάσει κανείς περπατώντας καθώς βρίσκεται πολύ κοντά στις ακτές και τα νερά είναι αρκετά ρηχά, κυρίως το καλοκαίρι. Το νησί αποτελεί δημοφιλή τουριστικό προορισμό, ενώ προστατεύεται από συνθήκη, λόγω του ιδιαίτερου φυσικού περιβάλλοντος.
Ναυάγιο του "Ιμπερατρίξ"
Στο νησί βρίσκεται ένας μεγάλος ξύλινος σταυρός εις ανάμνησιν του ναυαγίου του αυστριακού πλοίου Ιμπερατρίς (Imperatrice), που βυθίστηκε το Φεβρουάριου του 1907. Οι επιβάτες-θύματα του πλοίου ετάφησαν στον νησί. Το ναυάγιο βρίσκεται ακόμη στο νησί. Για την αποφυγή ναυαγίων είχε κατασκευαστεί φάρος στο νησί, αλλά καταστράφηκε από γερμανικά στρατεύματα κατοχής στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Χώρα Σφακίων!!!
Η Χώρα Σφακίων είναι χωριό στα νότια της Κρήτης, εντός του νομού Χανίων. Απέχει 75 χιλιόμετρα από τα Χανιά. Βρίσκεται σε μία ιδιαίτερα δυσπρόσιτη και τραχιά περιοχή που περιβάλλεται από τις απόκρημνες πλαγιές των Λευκών Ορέων και τα πολυάριθμα φαράγγια που σχηματίζονται σ’αυτές. Το χωριό είναι χτισμένο σχεδόν στην κατάληξη του φαραγγιού του Ίμπρου, ενός από τα φαράγγια της περιοχής, από το οποίο διέρχεται και ο δρόμος που συνδέει τον οικισμό με τα Χανιά. Η Χώρα Σφακίων αποτελεί έδρα του δήμου Σφακίων.
Ιστορία
Η ιστορία της Χώρας Σφακίων συνδέεται άμεσα με την ιστορία της ευρύτερης περιοχής των Σφακίων. Την περίοδο της Βενετοκρατίας ο οικισμός αναφέρεται με την ονομασία Ομπρόσγιαλος, τα επόμενα χρόνια αποκαλείται με το όνομα Σφακιά και τελικά αποκτάει το σημερινό της όνομα. Μετά το τέλος της μάχης της Κρήτης, το 1941, διέφυγαν από το λιμάνι της Χώρας, καθώς και από τις ακτές της ευρύτερης περιοχής, Αυστραλοί και Νεοζηλανδοί στρατιώτες προς την στην Αίγυπτο. Η Χώρα υπήρξε έδρα της Επαρχίας Σφακίωνκαι από το 1999 αποτελεί έδρα του διευρυμένου δήμου Δήμου Σφακίων.
Η Χώρα Σφακίων είναι χωριό στα νότια της Κρήτης, εντός του νομού Χανίων. Απέχει 75 χιλιόμετρα από τα Χανιά. Βρίσκεται σε μία ιδιαίτερα δυσπρόσιτη και τραχιά περιοχή που περιβάλλεται από τις απόκρημνες πλαγιές των Λευκών Ορέων και τα πολυάριθμα φαράγγια που σχηματίζονται σ’αυτές. Το χωριό είναι χτισμένο σχεδόν στην κατάληξη του φαραγγιού του Ίμπρου, ενός από τα φαράγγια της περιοχής, από το οποίο διέρχεται και ο δρόμος που συνδέει τον οικισμό με τα Χανιά. Η Χώρα Σφακίων αποτελεί έδρα του δήμου Σφακίων.
Ιστορία
Η ιστορία της Χώρας Σφακίων συνδέεται άμεσα με την ιστορία της ευρύτερης περιοχής των Σφακίων. Την περίοδο της Βενετοκρατίας ο οικισμός αναφέρεται με την ονομασία Ομπρόσγιαλος, τα επόμενα χρόνια αποκαλείται με το όνομα Σφακιά και τελικά αποκτάει το σημερινό της όνομα. Μετά το τέλος της μάχης της Κρήτης, το 1941, διέφυγαν από το λιμάνι της Χώρας, καθώς και από τις ακτές της ευρύτερης περιοχής, Αυστραλοί και Νεοζηλανδοί στρατιώτες προς την στην Αίγυπτο. Η Χώρα υπήρξε έδρα της Επαρχίας Σφακίωνκαι από το 1999 αποτελεί έδρα του διευρυμένου δήμου Δήμου Σφακίων.
ΚΑΛΛΙΤΈΧΝΕΣ!
Μανώλης Κονταρός
Βιογραφικό
Ο Μανώλης Κονταρός γεννήθηκε στις 14 Ιουνίου 1968 στις Βρύσσες Αποκορώνου στα Χανιά. Είναι γιος του Ιωάννη Κονταράκη (με καταγωγή από τον Tζιτζιφέ Αποκορώνου) και της Aννας, το γένος Μακρυδάκη από το Φρε Αποκορώνου. Έχει τρεις αδερφές, τη Μαρία, τη Γεωργία και τη Ζαχαρένια. Παντρεύτηκε το 1998 την Αθηνά Μαυριδάκη και έχει αποκτήσει τέσσερα παιδιά το Γιάννη, την Aννα, τον Ιάκωβο και την Ελένη. Ζει με την οικογένειά του στο Ρέθυμνο.Ξεκίνησε να ασχολείται με τη μουσική σε ηλικία 17 χρόνων. Αρχικά γράφτηκε στη σχολή μουσικών του Ross Daily στα Χανιά, όπου και πήρε τα πρώτα του μαθήματα για το λαούτο. Επιπλέον ασχολήθηκε από μικρός και με το χορό ως πρωτοχορευτής στον καλλιτεχνικό όμιλο Αποκορώνου. Με πρότυπα του το Νίκο Μανιά και το Μανώλη Κακλή ξεκινάει την επαγγελματική του δραστηριότητα βασιζόμενη στο τραγούδι.Από την οικογένειά του δεν ασχολείται κανείς με μουσικά όργανα, αλλά προέρχεται από βαθιές παραδοσιακές ρίζες όσον αφορά στην κρητική φιλοξενία και στο τραγούδι. Ο πατέρας του, ο Κονταρογιάννης, είναι γνώστης και ερμηνευτής του ριζίτικου τραγουδιού. Το ερέθισμα να ασχοληθεί με τη μουσική προήλθε από τις παρέες που γίνονταν τακτικά στο σπίτι τους.Σταθμός στην καριέρα του ήταν ο μόνιμος του συνεργάτης επί 18 συναπτά έτη, ο δεξιοτέχνης της λύρας Γεώργιος Τσουρουπάκης με τον οποίο ηχογράφησαν πολλές δισκογραφικές δουλειές. Ο Γιώργος έφυγε άδικα και ξαφνικά από τη ζωή το 2008 σκορπώντας θλίψη σε όλους τους λάτρεις του δεξιοτεχνικού παιξίματος του.
Ο Μανώλης Κονταρός έχει εμφανιστεί σε εκδηλώσεις σε ολόκληρη την Κρήτη, σε πολλές περιοχές της Ελλάδας καθώς και στο εξωτερικό. Η ορχήστρα του αποτελείται από τους: Μιχαλή Γεωρβασάκη (λύρα), Μανώλη Κυδωνάκη (λαούτο), Νεκτάριο Κουναλάκη (μαντολίνο/ασκομπαντούρα), Δημήτρη Παπουτσάκη (πλήκτρα/τραγούδι), Νίκο Βρεττό (τύμπανα) ενώ η γλυκιά φωνή της Θεανώς Χαιρετάκη δίνει χρώμα και ζεστασιά στα ηχοχρώματα του συγκροτήματος. Ο Μανώλης Κονταρός ταξιδεύει τους μουσικόφιλους στο κρητικά παραδοσιακά τραγούδια, στη μαγεία του ριζίτικου και στα μεθυστικά μονοπάτια του δημοτικού μας τραγουδιού. Αυτήν την περίοδο συνθέτει τα τραγούδια για το νέο του CD, το οποίο αναμένεται με λαχτάρα από τους λάτρεις της παραδοσιακής μας μουσικής.
Βιογραφικό
Ο Μανώλης Κονταρός γεννήθηκε στις 14 Ιουνίου 1968 στις Βρύσσες Αποκορώνου στα Χανιά. Είναι γιος του Ιωάννη Κονταράκη (με καταγωγή από τον Tζιτζιφέ Αποκορώνου) και της Aννας, το γένος Μακρυδάκη από το Φρε Αποκορώνου. Έχει τρεις αδερφές, τη Μαρία, τη Γεωργία και τη Ζαχαρένια. Παντρεύτηκε το 1998 την Αθηνά Μαυριδάκη και έχει αποκτήσει τέσσερα παιδιά το Γιάννη, την Aννα, τον Ιάκωβο και την Ελένη. Ζει με την οικογένειά του στο Ρέθυμνο.Ξεκίνησε να ασχολείται με τη μουσική σε ηλικία 17 χρόνων. Αρχικά γράφτηκε στη σχολή μουσικών του Ross Daily στα Χανιά, όπου και πήρε τα πρώτα του μαθήματα για το λαούτο. Επιπλέον ασχολήθηκε από μικρός και με το χορό ως πρωτοχορευτής στον καλλιτεχνικό όμιλο Αποκορώνου. Με πρότυπα του το Νίκο Μανιά και το Μανώλη Κακλή ξεκινάει την επαγγελματική του δραστηριότητα βασιζόμενη στο τραγούδι.Από την οικογένειά του δεν ασχολείται κανείς με μουσικά όργανα, αλλά προέρχεται από βαθιές παραδοσιακές ρίζες όσον αφορά στην κρητική φιλοξενία και στο τραγούδι. Ο πατέρας του, ο Κονταρογιάννης, είναι γνώστης και ερμηνευτής του ριζίτικου τραγουδιού. Το ερέθισμα να ασχοληθεί με τη μουσική προήλθε από τις παρέες που γίνονταν τακτικά στο σπίτι τους.Σταθμός στην καριέρα του ήταν ο μόνιμος του συνεργάτης επί 18 συναπτά έτη, ο δεξιοτέχνης της λύρας Γεώργιος Τσουρουπάκης με τον οποίο ηχογράφησαν πολλές δισκογραφικές δουλειές. Ο Γιώργος έφυγε άδικα και ξαφνικά από τη ζωή το 2008 σκορπώντας θλίψη σε όλους τους λάτρεις του δεξιοτεχνικού παιξίματος του.
Ο Μανώλης Κονταρός έχει εμφανιστεί σε εκδηλώσεις σε ολόκληρη την Κρήτη, σε πολλές περιοχές της Ελλάδας καθώς και στο εξωτερικό. Η ορχήστρα του αποτελείται από τους: Μιχαλή Γεωρβασάκη (λύρα), Μανώλη Κυδωνάκη (λαούτο), Νεκτάριο Κουναλάκη (μαντολίνο/ασκομπαντούρα), Δημήτρη Παπουτσάκη (πλήκτρα/τραγούδι), Νίκο Βρεττό (τύμπανα) ενώ η γλυκιά φωνή της Θεανώς Χαιρετάκη δίνει χρώμα και ζεστασιά στα ηχοχρώματα του συγκροτήματος. Ο Μανώλης Κονταρός ταξιδεύει τους μουσικόφιλους στο κρητικά παραδοσιακά τραγούδια, στη μαγεία του ριζίτικου και στα μεθυστικά μονοπάτια του δημοτικού μας τραγουδιού. Αυτήν την περίοδο συνθέτει τα τραγούδια για το νέο του CD, το οποίο αναμένεται με λαχτάρα από τους λάτρεις της παραδοσιακής μας μουσικής.
ΜΙΧΆΛΗΣ ΤΖΟΥΓΑΝΆΚΗΣ
Βιογραφικό
Η Κρήτη είναι η ιδιαίτερη πατρίδα του..
Η ρίζα του, τα Σφακιά.
Ο Μιχάλης Τζουγανάκης γεννήθηκε στην πόλη Beringen, στο Βέλγιο. Η συναναστροφή του ως παιδί, με Βέλγους, Τούρκους, Έλληνες, Μαροκινούς, Πολωνούς, Αιγύπτιους και Ιταλούς ήταν καθοριστική για τη διαμόρφωση της προσωπικότητας του: η διαφορετικότητα του καθενός, το ιδιαίτερο χρώμα κι άρωμα της πατρίδας εκφρασμένο μέσα από τις καθημερινές συνήθειες, την εκφορά του λόγου, τις μουσικές καταβολές …εντυπώσεις ανεξίτηλες στη ψυχή και το νου του μικρού Μιχάλη. Όμως κι αυτός κουβαλούσε μέσα του ένα ολόκληρο νησί, την Κρήτη, κι είχε δίπλα του επτά αδέλφια και δύο γονείς να του το θυμίζουν, ανατρέφοντας τον.Δύο χρονών, πήρε στα χέρια του το λαγούτο του αδελφού του, κι από τότε, λες και δεν τ΄ άφησε ποτέ ! Γονατιστός και στηρίζοντας το με το πηγούνι του, το λαγούτο έγινε το αγαπημένο του παιχνίδι. Μαγεμένος από τον ήχο που κατάφερνε να βγάζει γρατζουνώντας τις χορδές ώρες ατέλειωτες, ευφυής, επίμονος και υπομονετικός, στα τέσσερα του χρόνια ήταν πλέον σε θέση να παίζει και να τραγουδά διασκεδάζοντας τους έκπληκτους “θεατές” του !Επαναπατρισμός στα Χανιά κι ο Μιχάλης εννιά χρονών. Σχολείο, μουσική, παραδοσιακοί χοροί και τραγούδια! Ο Μιχάλης ανεβαίνει στη σκηνή συμμετέχοντας σε μουσικές εκδηλώσεις της πόλης. Ξεχωρίζει, τον αποκαλούν “παιδί- θαύμα” και η πορεία είναι πια σαφής. Δέκα, έντεκα χρονών γνωρίζει και συνεργάζεται επαγγελματικά με μεγάλους μουσικούς της Κρήτης. Μπαίνει για πρώτη φορά στο στούντιο και ηχογραφεί σε ηλικία 13 χρονών.Σε ΄κείνη την ηλικία τον ανακαλύπτει ο μεγάλος λυράρης, Λεωνίδας Κλάδος. Αργότερα ηχογραφούν τραγούδια σε μουσική Λεωνίδα Κλάδου και στίχους δικούς του. Ο Μιχάλης έχει την τύχη να βρίσκεται πέντε χρόνια δίπλα στον σπουδαίο λυράρη, κάνοντας εμφανίσεις σε Κρήτη και Αθήνα, αποκομίζοντας έτσι μια τεράστια εμπειρία. Ένας άλλος σπουδαίος λυράρης, ο Κώστας Μουντάκης, αναγνωρίζει το σπάνιο ταλέντο του Μιχάλη και επιθυμεί να συνεργαστούν. Έτσι, παράλληλα με την προσωπική του πορεία, είναι συχνές και οι μουσικές συναντήσεις του με τον Κώστα Μουντάκη. Το 1990 ηχογραφούν μαζί στο Πανεπιστήμιο της Κρήτης. Είναι η τελευταία ηχογράφηση του μεγάλου λυράρη. Η μουσική εξέλιξη του Μιχάλη είναι διαρκής. Από τα δεκαπέντε του και μετά, παράλληλα με τις εμφανίσεις, μελετάει και άλλα μουσικά όργανα: ούτι, σάζι, μπουλγαρί, μαντολίνο, τσουμπούς, λύρα. Στα δεκαεφτά, και για δύο χρόνια, παρακολουθεί μαθήματα φωνητικής.Ανήσυχος και ευρηματικός, στα δεκαοχτώ του, έχει τη δική του μπάντα: λαγούτο, λύρα, κρουστά, κιθάρα, κοντραμπάσο και βιολί. Ταξιδεύει στην Ελλάδα, την Αμερική, τον Καναδά, την Γερμανία δίνοντας συναυλίες. Στο εξωτερικό συνεργάζεται και με ξένα συγκροτήματα.Το 1993 κυκλοφορεί από την ΜΙΝΩΣ-ΕΜΙ, η δισκογραφική δουλειά του Μιχάλη, με τίτλο “Αχτίδες” όπου και το τραγούδι του “Πάλι-Πάλι” που συμπεριέλαβε ο Μανόλης Λιδάκης στο “Ήλιο του Γενάρη” , το 1997, καθώς και σε ζωντανές ηχογραφήσεις του. Το 1997 γνωρίζει τον Νίκο Μαμαγκάκη. Ο μεγάλος σταθμός στη μουσική του παιδεία και όχι μόνο, αφού έμεινε επτά χρόνια κοντά σε έναν συνθέτη με τόσο μεγάλο έργο και τόσο μεγάλη πείρα. Εμπνευσμένος από την φωνή και την ερμηνεία του Μιχάλη, ο Νίκος Μαμαγκάκης συνθέτει “Τα τραγούδια της παλιάς πόλης” σε ποίηση του ποιητή Γιώργου Καλομενόπουλου. Αυτή η δισκογραφική δουλειά σφραγίζει την φιλία τους. Ο Μιχάλης έχει συμμετάσχει στη διασκευή και επανέκδοση του έργου του μεγάλου συνθέτη ως τραγουδιστής και ως σολίστας του λαγούτου. Έχει επίσης συμμετάσχει μαζί με τον Μ. Θεοδωράκη, τον Ευγ. Σπαθάρη, τον Π. Λάλεζα στο έργο που συνέθεσε ο Νίκος Μαμαγκάκης για τον Μακρυγιάννη.Ο Μιχάλης Τζουγανάκης έχει επιφέρει σημαντικές αλλαγές στο Κρητικό παραδοσιακό τραγούδι, τόσο με την ερμηνεία του όσο και με τους σύγχρονους ήχους. Χωρίς να αλλοιώνει το παραδοσιακό στοιχείο, το εμπλουτίζει και του προσδίδει μια αλλιώτικη μουσική διάσταση.
Βιογραφικό
Η Κρήτη είναι η ιδιαίτερη πατρίδα του..
Η ρίζα του, τα Σφακιά.
Ο Μιχάλης Τζουγανάκης γεννήθηκε στην πόλη Beringen, στο Βέλγιο. Η συναναστροφή του ως παιδί, με Βέλγους, Τούρκους, Έλληνες, Μαροκινούς, Πολωνούς, Αιγύπτιους και Ιταλούς ήταν καθοριστική για τη διαμόρφωση της προσωπικότητας του: η διαφορετικότητα του καθενός, το ιδιαίτερο χρώμα κι άρωμα της πατρίδας εκφρασμένο μέσα από τις καθημερινές συνήθειες, την εκφορά του λόγου, τις μουσικές καταβολές …εντυπώσεις ανεξίτηλες στη ψυχή και το νου του μικρού Μιχάλη. Όμως κι αυτός κουβαλούσε μέσα του ένα ολόκληρο νησί, την Κρήτη, κι είχε δίπλα του επτά αδέλφια και δύο γονείς να του το θυμίζουν, ανατρέφοντας τον.Δύο χρονών, πήρε στα χέρια του το λαγούτο του αδελφού του, κι από τότε, λες και δεν τ΄ άφησε ποτέ ! Γονατιστός και στηρίζοντας το με το πηγούνι του, το λαγούτο έγινε το αγαπημένο του παιχνίδι. Μαγεμένος από τον ήχο που κατάφερνε να βγάζει γρατζουνώντας τις χορδές ώρες ατέλειωτες, ευφυής, επίμονος και υπομονετικός, στα τέσσερα του χρόνια ήταν πλέον σε θέση να παίζει και να τραγουδά διασκεδάζοντας τους έκπληκτους “θεατές” του !Επαναπατρισμός στα Χανιά κι ο Μιχάλης εννιά χρονών. Σχολείο, μουσική, παραδοσιακοί χοροί και τραγούδια! Ο Μιχάλης ανεβαίνει στη σκηνή συμμετέχοντας σε μουσικές εκδηλώσεις της πόλης. Ξεχωρίζει, τον αποκαλούν “παιδί- θαύμα” και η πορεία είναι πια σαφής. Δέκα, έντεκα χρονών γνωρίζει και συνεργάζεται επαγγελματικά με μεγάλους μουσικούς της Κρήτης. Μπαίνει για πρώτη φορά στο στούντιο και ηχογραφεί σε ηλικία 13 χρονών.Σε ΄κείνη την ηλικία τον ανακαλύπτει ο μεγάλος λυράρης, Λεωνίδας Κλάδος. Αργότερα ηχογραφούν τραγούδια σε μουσική Λεωνίδα Κλάδου και στίχους δικούς του. Ο Μιχάλης έχει την τύχη να βρίσκεται πέντε χρόνια δίπλα στον σπουδαίο λυράρη, κάνοντας εμφανίσεις σε Κρήτη και Αθήνα, αποκομίζοντας έτσι μια τεράστια εμπειρία. Ένας άλλος σπουδαίος λυράρης, ο Κώστας Μουντάκης, αναγνωρίζει το σπάνιο ταλέντο του Μιχάλη και επιθυμεί να συνεργαστούν. Έτσι, παράλληλα με την προσωπική του πορεία, είναι συχνές και οι μουσικές συναντήσεις του με τον Κώστα Μουντάκη. Το 1990 ηχογραφούν μαζί στο Πανεπιστήμιο της Κρήτης. Είναι η τελευταία ηχογράφηση του μεγάλου λυράρη. Η μουσική εξέλιξη του Μιχάλη είναι διαρκής. Από τα δεκαπέντε του και μετά, παράλληλα με τις εμφανίσεις, μελετάει και άλλα μουσικά όργανα: ούτι, σάζι, μπουλγαρί, μαντολίνο, τσουμπούς, λύρα. Στα δεκαεφτά, και για δύο χρόνια, παρακολουθεί μαθήματα φωνητικής.Ανήσυχος και ευρηματικός, στα δεκαοχτώ του, έχει τη δική του μπάντα: λαγούτο, λύρα, κρουστά, κιθάρα, κοντραμπάσο και βιολί. Ταξιδεύει στην Ελλάδα, την Αμερική, τον Καναδά, την Γερμανία δίνοντας συναυλίες. Στο εξωτερικό συνεργάζεται και με ξένα συγκροτήματα.Το 1993 κυκλοφορεί από την ΜΙΝΩΣ-ΕΜΙ, η δισκογραφική δουλειά του Μιχάλη, με τίτλο “Αχτίδες” όπου και το τραγούδι του “Πάλι-Πάλι” που συμπεριέλαβε ο Μανόλης Λιδάκης στο “Ήλιο του Γενάρη” , το 1997, καθώς και σε ζωντανές ηχογραφήσεις του. Το 1997 γνωρίζει τον Νίκο Μαμαγκάκη. Ο μεγάλος σταθμός στη μουσική του παιδεία και όχι μόνο, αφού έμεινε επτά χρόνια κοντά σε έναν συνθέτη με τόσο μεγάλο έργο και τόσο μεγάλη πείρα. Εμπνευσμένος από την φωνή και την ερμηνεία του Μιχάλη, ο Νίκος Μαμαγκάκης συνθέτει “Τα τραγούδια της παλιάς πόλης” σε ποίηση του ποιητή Γιώργου Καλομενόπουλου. Αυτή η δισκογραφική δουλειά σφραγίζει την φιλία τους. Ο Μιχάλης έχει συμμετάσχει στη διασκευή και επανέκδοση του έργου του μεγάλου συνθέτη ως τραγουδιστής και ως σολίστας του λαγούτου. Έχει επίσης συμμετάσχει μαζί με τον Μ. Θεοδωράκη, τον Ευγ. Σπαθάρη, τον Π. Λάλεζα στο έργο που συνέθεσε ο Νίκος Μαμαγκάκης για τον Μακρυγιάννη.Ο Μιχάλης Τζουγανάκης έχει επιφέρει σημαντικές αλλαγές στο Κρητικό παραδοσιακό τραγούδι, τόσο με την ερμηνεία του όσο και με τους σύγχρονους ήχους. Χωρίς να αλλοιώνει το παραδοσιακό στοιχείο, το εμπλουτίζει και του προσδίδει μια αλλιώτικη μουσική διάσταση.
Νίκος Ζωιδάκης
Βιογραφικό
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Χανιά αλλά η καταγωγή του είναι από τις Βουβές Κισσάμου. Τα ακούσματά του ήταν από όλους τους μεγάλους καλλιτέχνες της Κρήτης. Η πρώτη επαφή με τη λύρα ήρθε σε ηλικία εννέα ετών και τρία χρόνια αργότερα έπαιξε στο πρώτο του γλέντι. Από τότε μέχρι και σήμερα έχει αναρίθμητες εμφανίσεις ανά τον κόσμο, όπου υπάρχει κρητικό στοιχείο.Το 1985 έρχεται η πρώτη δισκογραφική του δουλειά, με τη συνεργασία του Παντελή Κρασσανάκη και του Μιχάλη Τζουγανάκη, με τίτλο "Της αγάπης το χαμπέρι". Έκτοτε έχει ηχογραφήσει είκοσι δίσκους, με τη συνεργασία πολλών αξιόλογων καλλιτεχνών της Κρητικής μουσικής, όπως το Νίκο Μανιά, τοΒασίλη Κατσαμά, το Γιώργη Καραγιώργη, τον Κυριάκο Σταυριανουδάκη τπν Γιάννη Κατράκη και άλλους πολλούς. Τρεις απ' αυτούς έχουν γίνει χρυσοί, οι "Κατι από τη ζωή μου", "Μια βραδιά με το Νίκο Ζωιδάκη και την παρέα του" και Καλωσόρισες καρδιά μου".Όνειρο του και επιθυμία του, όπως δηλώνει, είναι "να ακουστεί η Κρητική μουσική και η λύρα και να αγαπηθεί όσο γίνεται περισσότερο".
Βιογραφικό
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Χανιά αλλά η καταγωγή του είναι από τις Βουβές Κισσάμου. Τα ακούσματά του ήταν από όλους τους μεγάλους καλλιτέχνες της Κρήτης. Η πρώτη επαφή με τη λύρα ήρθε σε ηλικία εννέα ετών και τρία χρόνια αργότερα έπαιξε στο πρώτο του γλέντι. Από τότε μέχρι και σήμερα έχει αναρίθμητες εμφανίσεις ανά τον κόσμο, όπου υπάρχει κρητικό στοιχείο.Το 1985 έρχεται η πρώτη δισκογραφική του δουλειά, με τη συνεργασία του Παντελή Κρασσανάκη και του Μιχάλη Τζουγανάκη, με τίτλο "Της αγάπης το χαμπέρι". Έκτοτε έχει ηχογραφήσει είκοσι δίσκους, με τη συνεργασία πολλών αξιόλογων καλλιτεχνών της Κρητικής μουσικής, όπως το Νίκο Μανιά, τοΒασίλη Κατσαμά, το Γιώργη Καραγιώργη, τον Κυριάκο Σταυριανουδάκη τπν Γιάννη Κατράκη και άλλους πολλούς. Τρεις απ' αυτούς έχουν γίνει χρυσοί, οι "Κατι από τη ζωή μου", "Μια βραδιά με το Νίκο Ζωιδάκη και την παρέα του" και Καλωσόρισες καρδιά μου".Όνειρο του και επιθυμία του, όπως δηλώνει, είναι "να ακουστεί η Κρητική μουσική και η λύρα και να αγαπηθεί όσο γίνεται περισσότερο".
Μαντινάδες!!!
«Χανιώτικες μαδάρες μου,
κορφή του Ψηλορείτη
και Λασιθιώτικα βουνά,
γεια σου παντέρμη Κρήτη»
«Χανιά μου φεγγαρόλουστα,
Χανιά μου ηλιολουσμένα,
μου σκλάβωσέ την τη καρδιά
μ' αγίεψες κι εμένα..
Μπροστά είναι η θάλασσα
και πίσω τα βουνά σου
Χανιά μου με εσκλάβωσες
με την ομορφιά σου »
«Χανιώτικες μαδάρες μου,
κορφή του Ψηλορείτη
και Λασιθιώτικα βουνά,
γεια σου παντέρμη Κρήτη»
«Χανιά μου φεγγαρόλουστα,
Χανιά μου ηλιολουσμένα,
μου σκλάβωσέ την τη καρδιά
μ' αγίεψες κι εμένα..
Μπροστά είναι η θάλασσα
και πίσω τα βουνά σου
Χανιά μου με εσκλάβωσες
με την ομορφιά σου »
Ριζίτικα τραγούδια
Τα ριζίτικα τραγούδια ανήκουν κυρίως στη Δυτική Κρήτη. Ωστόσο, είναι διαδεδομένα και στην Κεντρική Κρήτη.
Ρίζες, είναι οι υπώρειες και τα ριζίτικα τραγουδιούνται στα χωριά που βρίσκονται στους πρόποδες των ορέων. Από τις ρίζες των βουνών έλαβαν την ονομασία τους και τα τραγούδια: και από τον Ψηλορείτη (Ίδη) και τη Δίκτη, αλλά κυρίως τα Λευκά Όρη του Ν. Χανίων. Εξάλλου, υπάρχουν άλλες δύο απόψεις για την ονομασία "ριζίτικα": η μια δέχεται ότι πήραν το όνομά τους από την αρχαία Ριζηνία (Μεσκλά) και η άλλη διαπιστώνει, πως όπως π.χ. για άλλες κατηγορίες τραγουδιών υπάρχουν οι όροι "ανατολίτικα", "Μοραΐτικα" κλπ., έτσι αναλόγως τα τραγούδια της ρίζας, των προγόνων, της γενιάς, τα ονόμασε ο λαός Ριζίτικα.
Τα τραγούδια αυτά έχουν μακρά παράδοση και καλύπτουν πολλούς τομείς της έκφρασης του λαού, όπως τραγούδια της τάβλας (του τραπεζιού), της στράτας (εν πορεία), ενώ λέγονται επίσης στους γάμους, στις γιορτές και στις βαπτίσεις, όπως και σε περιπτώσεις γλεντιού. Η θεματολογία τους είναι ηρωικά - επαναστατικά κατά των κατακτητών, ιστορικά, αφηγηματικά, της ξενιτιάς, θρησκευτικά, αλληγορικά, της αγάπης, ποιμενικά κλπ. Η μουσική τους είναι σοβαρή και με στοιχεία πόνου.
Τα ριζίτικα τραγούδια δε χορεύονται. Τραγουδιούνται σε 32 μελωδίες, ή ομαδικά - χορωδιακά, ή αρχικά άδεται ένα ημιστίχιο από έναν τραγουδιστή και κατόπιν αυτό επαναλαμβάνεται χορωδιακά από την παρέα (καθ' υπακοήν και κατ' αντιφώνησιν), ενώ αρκετά ριζίτικα είναι ιδιόμελα με δικές τους μελωδίες. Δεν υπάρχει πάντα ομοιοκαταληξία, ο στίχος δεν είναι πάντα δεκαπεντασύλλαβος αν και αυτός υπερέχει στατιστικά. Τα ριζίτικα τραγούδια σπάνια συνοδεύονται στις παρέες με λαούτο, βιολί ή λύρα εν αντιθέσει με τις κοινωνικές εκδηλώσεις και τα κέντρα κρητικής μουσικής. Οι παρέες πριν και μετά από τα ριζίτικα τραγουδούν σε αργό ρυθμό μελωδικούς σκοπούς του χανιώτικου συρτού μεμαντινάδες.
Ένα από τα αρχαιότερα ριζίτικα είναι το "κρούσος της Αντριανούπολης" που μαρτυρά τη στενή σχέση των Κρητών με τους βόρειους Έλληνες:
Τα χελιδόνια τση Βλαχιάς και τα πουλιά τση Δύσης
Κλαίσιν αργά, κλαίσιν ταχιά, κλαίσιν το μεσημέρι,
Κλαίσιν την Αντριανούπολη τη βαροκουρσεμένη,
Όπου την εκουρσεύανε τσι τρεις γιορτές του χρόνου:
Τω Χριστουγέννω για κερί και τω Βαγιώ για βάγια,
Και την ημέρα τση Λαμπρής για το Χριστός Ανέστη.
Το πιο γνωστό ριζίτικο τραγούδι είναι η "Ξαστεριά". Το θέμα του τραγουδιού ξεκίνησε από μια οικογενειακή υπόθεση ζωοκλοπής μετά φόνου: κάποιοι σκότωσαν τον βοσκό Νικόλα Γιάνναρη για να κλέψουν τα ζώα. Ο ιδιοκτήτης του κοπαδιού, περιμένοντας να έρθει ο Φλεβάρης (να Φλεβαρίσει) ώστε να ανοίξουν οι δρόμοι, να κατέβει από την κορφή του βουνού στο οροπέδιο του Ομαλού, να πάρει εκδίκηση για το βοσκό του, τραγούδησε:
Πότες θα κάμει ξεστεριά πότες θα Φλεβαρίσει
να πάρω το τουφέκι μου την όμορφη πατρόνα
να κατεβώ στον Ομαλό στη στράτα τω Μουσούρω...
Το τραγούδι "Πότε θα κάμει ξαστεριά" με την πάροδο των δεκαετιών από οικογενειακό τραγούδι έγινε επαναστατικό και τραγουδήθηκε σε διαφορετικές παραλλαγές ανάλογα με την κάθε εποχή.
Τα ριζίτικα τραγούδια ανήκουν κυρίως στη Δυτική Κρήτη. Ωστόσο, είναι διαδεδομένα και στην Κεντρική Κρήτη.
Ρίζες, είναι οι υπώρειες και τα ριζίτικα τραγουδιούνται στα χωριά που βρίσκονται στους πρόποδες των ορέων. Από τις ρίζες των βουνών έλαβαν την ονομασία τους και τα τραγούδια: και από τον Ψηλορείτη (Ίδη) και τη Δίκτη, αλλά κυρίως τα Λευκά Όρη του Ν. Χανίων. Εξάλλου, υπάρχουν άλλες δύο απόψεις για την ονομασία "ριζίτικα": η μια δέχεται ότι πήραν το όνομά τους από την αρχαία Ριζηνία (Μεσκλά) και η άλλη διαπιστώνει, πως όπως π.χ. για άλλες κατηγορίες τραγουδιών υπάρχουν οι όροι "ανατολίτικα", "Μοραΐτικα" κλπ., έτσι αναλόγως τα τραγούδια της ρίζας, των προγόνων, της γενιάς, τα ονόμασε ο λαός Ριζίτικα.
Τα τραγούδια αυτά έχουν μακρά παράδοση και καλύπτουν πολλούς τομείς της έκφρασης του λαού, όπως τραγούδια της τάβλας (του τραπεζιού), της στράτας (εν πορεία), ενώ λέγονται επίσης στους γάμους, στις γιορτές και στις βαπτίσεις, όπως και σε περιπτώσεις γλεντιού. Η θεματολογία τους είναι ηρωικά - επαναστατικά κατά των κατακτητών, ιστορικά, αφηγηματικά, της ξενιτιάς, θρησκευτικά, αλληγορικά, της αγάπης, ποιμενικά κλπ. Η μουσική τους είναι σοβαρή και με στοιχεία πόνου.
Τα ριζίτικα τραγούδια δε χορεύονται. Τραγουδιούνται σε 32 μελωδίες, ή ομαδικά - χορωδιακά, ή αρχικά άδεται ένα ημιστίχιο από έναν τραγουδιστή και κατόπιν αυτό επαναλαμβάνεται χορωδιακά από την παρέα (καθ' υπακοήν και κατ' αντιφώνησιν), ενώ αρκετά ριζίτικα είναι ιδιόμελα με δικές τους μελωδίες. Δεν υπάρχει πάντα ομοιοκαταληξία, ο στίχος δεν είναι πάντα δεκαπεντασύλλαβος αν και αυτός υπερέχει στατιστικά. Τα ριζίτικα τραγούδια σπάνια συνοδεύονται στις παρέες με λαούτο, βιολί ή λύρα εν αντιθέσει με τις κοινωνικές εκδηλώσεις και τα κέντρα κρητικής μουσικής. Οι παρέες πριν και μετά από τα ριζίτικα τραγουδούν σε αργό ρυθμό μελωδικούς σκοπούς του χανιώτικου συρτού μεμαντινάδες.
Ένα από τα αρχαιότερα ριζίτικα είναι το "κρούσος της Αντριανούπολης" που μαρτυρά τη στενή σχέση των Κρητών με τους βόρειους Έλληνες:
Τα χελιδόνια τση Βλαχιάς και τα πουλιά τση Δύσης
Κλαίσιν αργά, κλαίσιν ταχιά, κλαίσιν το μεσημέρι,
Κλαίσιν την Αντριανούπολη τη βαροκουρσεμένη,
Όπου την εκουρσεύανε τσι τρεις γιορτές του χρόνου:
Τω Χριστουγέννω για κερί και τω Βαγιώ για βάγια,
Και την ημέρα τση Λαμπρής για το Χριστός Ανέστη.
Το πιο γνωστό ριζίτικο τραγούδι είναι η "Ξαστεριά". Το θέμα του τραγουδιού ξεκίνησε από μια οικογενειακή υπόθεση ζωοκλοπής μετά φόνου: κάποιοι σκότωσαν τον βοσκό Νικόλα Γιάνναρη για να κλέψουν τα ζώα. Ο ιδιοκτήτης του κοπαδιού, περιμένοντας να έρθει ο Φλεβάρης (να Φλεβαρίσει) ώστε να ανοίξουν οι δρόμοι, να κατέβει από την κορφή του βουνού στο οροπέδιο του Ομαλού, να πάρει εκδίκηση για το βοσκό του, τραγούδησε:
Πότες θα κάμει ξεστεριά πότες θα Φλεβαρίσει
να πάρω το τουφέκι μου την όμορφη πατρόνα
να κατεβώ στον Ομαλό στη στράτα τω Μουσούρω...
Το τραγούδι "Πότε θα κάμει ξαστεριά" με την πάροδο των δεκαετιών από οικογενειακό τραγούδι έγινε επαναστατικό και τραγουδήθηκε σε διαφορετικές παραλλαγές ανάλογα με την κάθε εποχή.